Het lijkt wel alsof ik in een droom leef, hier onder de Sardijnse zon. Maar wat gebeurt er echt als je je volledig overgeeft aan rust? Wat als de eindeloze prikkels, de stroom van berichten, verwachtingen en ruis verdwijnen? Wat dan? Het voelt alsof ik langzaam een oude, te krappe jas uittrek, een jas die ik onbewust steeds strakker heb getrokken. Terwijl ik hem uittrek, merk ik hoe mijn lichaam moet wennen aan de vrijheid, aan de ruimte. De jas mag uit, wat wacht er op mij in deze nieuwe ruimte?

Hoe meer ik me overgeef aan het leven hier en nu, hoe meer verborgen lagen zich onthullen. Want zoals dat gaat met rust: die brengt onrust met zich mee. Een tsunami van lang weggestopte gevoelens en oude herinneringen overspoelt me, flarden van gesprekken die ik liever was vergeten, patronen waarvan ik dacht dat ik ze had doorbroken, maar die toch weer opduikelen.

Vroeger bleef ik vastzitten in die verhalen, in die ”rabbit hole” het gat waar je in kan gaan zitten en waar geen einde aan komt. Nu kies ik bewust anders: Ik laat het er zijn zonder er wat mee te hoeven. En dat is niet altijd makkelijk. Vaak betrap ik mezelf erop dat ik het ”saai” vind om bewust niet te piekeren of iets op te willen lossen. Hoe meer ik loslaat, hoe duidelijker het wordt: vasthouden is eigenlijk veel zwaarder.

Loslaten van het oude

Het loslaten van deze versie van mezelf begon klein: het bewust minder bezig zijn met andermans verhalen vraagt van je het simpelweg niet te voeden. ”Hoe zal het met die gaan?” Geen idee… en door.

Een gemist telefoontje hier, een korte reactie op een appje daar. En plots voelde ik iets verschuiven. Het werd niet langer een rol die ik wilde vervullen om allerlei verhalen te dragen. En in de stilte die bleef, vond ik iets wat ik nooit eerder kende: ruimte. Ruimte om oké te zijn met mijn eigen keuzes en stukken. En het werd stil, doodstil soms. Maar juist in die stilte vond ik een ruimte in mezelf die ik nog niet kende. Ik ontdekte dat ik veel te vaak met mijn neus in (andermans) problemen zat, simpelweg omdat ik mezelf steeds automatisch naar voren schoof als vrijwilliger om alles aan te kijken of op te lossen. Kortom: Vermoeiend!

Smartphone detox

Loslaten is niet alleen afscheid nemen van wat niet meer dient, maar ook van de neiging om altijd beschikbaar te zijn. Ik merk hoe diep het zit: de reflex om mijn telefoon te pakken, om te kijken of iemand iets van me wil, om me verbonden te voelen via schermen. Maar verbonden met wie? En belangrijker nog: waarom?

De drang om constant te reageren op de buitenwereld heeft me jarenlang op scherp gehouden. Nu laat ik dat langzaam los. Mijn gedachten hoeven niet altijd gedeeld, mijn aanwezigheid niet altijd bevestigd. Ik ben er al. Dat besef is bevrijdend en beangstigend tegelijk.

Mijn telefoon heeft al jaren lang de meldingen uit staan, maar nu blijft hij ook vaker in een la. En steeds vaker denk ik: waarom zou ik hem niet helemaal wegdoen? Mijn oude Nokia ligt ook ergens in mijn oude slaapkamer op mij te wachten, een stille herinnering aan in het moment zijn. Geen apps, geen constante stroom van informatie, alleen contact als het belangrijk is. De gedachte alleen al brengt rust. Misschien is dat de volgende stap en misschien ook niet. Maar het feit dat ik het overweeg, zegt genoeg over waar ik naartoe wil gaan.

Nieuwe ruimtes en gewoontes

Met de nieuwe ruimte kwamen ook nieuwe gewoontes: Ik merk hoe mijn dagen veranderen, nu ik minder bezig ben met anderen en meer met wat goed voelt voor mij. Werken tot begin van de middag, omdat ik voel dat dat genoeg is. Geen overvolle agenda, geen eindeloze to do’s.

Niet meer uit schuldgevoel overwerken. Mijn energie geven aan gesprekken die me voeden, in plaats van me leegzuigen. Wandelen zonder muziek in mijn oren. Koffie drinken zonder een scherm voor mijn neus. Een boek lezen zonder haast. De tijd nemen om te koken en te proeven. Kleine momenten die een diepe rust brengen. Het lijkt klein, maar het is groots. Dit is leven. Niet overleven, maar écht leven. Waardoor ik steeds minder gehoor geven aan mijn innerlijke criticus en steeds vaker denk: “Dit is niet aan mij maar aan God.”

Wat een verademing! Het voelt zo bevrijdend om daardoor vaker te denken: “Laat het.” Niet elke last hoeft gedragen, niet elke discussie gevoerd. Ik hoef de wereld niet te redden. Ik hoef niks te bewijzen. Niet aan anderen, en steeds minder aan mezelf. Ik kan er daardoor minder vaak, maar wel oprechter voor anderen zijn: meer in het moment, minder eigen belang. Ik heb dat altijd gewild, maar nu voel ik het ook echt klikken. Door los te laten heb ik juist veel meer grip gekregen op het leven. Niet overleven, maar léven.

Ik maak bewust de keuze niet meer te gaan voor snelle dopamine en compromissen. Maar meer lichtheid. Beweging, lachen, het moment. Alleen het juiste doen, ook als het moeilijk is, ook als het soms als gezichtsverlies voelt. Ook als het eerst zwaarder moet voelen om daarna lichter te worden. Want dat is wat ik wil: een leven in toewijding aan mezelf, aan het grotere geheel, aan de liefde die alles overstijgt.

Het mag echt anders

Mijn leven mag écht anders zijn, volledig en bewust geleefd. Ik kies er bewust voor om niet het pad van mijn voormoeders te volgen, die zichzelf vaak verloren in zorgen, opoffering en het verdoven van hun pijn. Nee, ik draag bij, ik groei, ik leef. En ik hoop dat ik anderen mag inspireren om hetzelfde te doen. Niet door te redden of een eindeloos klankbord te zijn, maar door simpelweg te zijn.

Want diep van binnen weet iedereen wat echt goed is voor zichzelf. Het vraagt alleen moed om los te laten wat niet langer dient en daar ruimte voor te maken. De wereld schreeuwt, maar je hoeft niet overal naar te luisteren. In de stilte vind je altijd delen van jezelf terug waarvan je niet eens wist dat je ze kwijt was.

Kleine keuzes voor langetermijngeluk

Het is een proces, een terugkerende keuze, elke dag. Maar elke keer dat ik kies voor minder ruis en meer ruimte, voel ik dat ik dichter bij mijn kern kom. Misschien doe ik mijn smartphone binnenkort weg. Misschien ook niet. Maar wat ik zeker weet: ik heb hem niet meer nodig om me verbonden te voelen. Ik vind verbinding in eenvoud, in rust, in mezelf. Het leven is hier, in de stilte, in de kleine momenten. En dat is genoeg!

Elke keer opnieuw ervaar ik op diepere lagen dat iedere dag vol zit met kleine momenten waarbij je voor jezelf zorgt. Deze momenten vormen samen de missende of aanvullende puzzelstukjes voor wat je zou kunnen zijn.

En wist je dat onderzoek laat zien dat als je vaker even stopt, niet meegaat in die drukke gedachten en lekker voor jezelf zorgt, je niet alleen je stresshormonen verlaagt, maar ook je hersenen een beetje ruimte geven om te ademen en van die overbelasting te herstellen? Zo maak je bewust elke dag een beetje plek voor nieuwe, fijne keuzes en gewoontes. Dit zorgt ervoor dat je dieper kunt voelen wat je écht wilt en betere keuzes maakt.

Zo voel ik steeds vaker dat het leven niet is bedoeld om perfect te zijn, maar om elke dag kleine keuzes te maken die je op de lange termijn in plaats van korte termijn gelukkig maken zonder te streven naar onbereikbare idealen en dat idee alleen al, maakt mij ook al heel erg gelukkig.

Hoe kun jij jezelf meer ruimte geven om voor je beste versie te leven? Je kunt een lijst maken van de kleine keuzes die je niet dienen, maar die je toch elke dag doet (scrollen, slecht eten, bankhangen) en kleine keuzes die je wel dienen en elke dag vaker zou mogen doen.