Ik hoorde ooit iemand zeggen dat trouwen eigenlijk helemaal niet zo leuk is. Niet omdat liefde niet mooi is, maar omdat het veel meer is dan een romantisch besluit, een mooie ring en een uitgebreide liefdesverklaring. Trouwen is een rite of passage, een overgangsritueel dat alles in beweging zet. Je zegt niet alleen “ja” tegen elkaar, maar ook “vaarwel” tegen het leven zoals je het kende.

Ik ervaar hoe mijn hele familiesysteem opschudt. Onbewust zeg ik tegen mijn ouders: “Jullie blijven altijd mijn ouders, maar ik kies er nu voor om zelf een nieuw gezin te vormen en misschien zelf ouder te worden.” Wat ooit mijn veilige haven was, wordt nu waarop ik mijn eigen toekomst bouw. Vanaf nu draait het om samen een nieuw pad bewandelen, als stel en als man en vrouw. En daarmee zeggen we tegen elkaar: “Ja, ik wil.” Ja, ik wil met jou de kracht van onze families eren en de zwaartes die we van hen meedragen opruimen.

Niet alles verdwijnt, niet alles verandert, maar het is de overgang van dochter naar vrouw, van kind naar volwassene en misschien ooit naar ouder, van een onderdeel van een gezin naar de basis van een nieuw gezin. Het voelt groots en kwetsbaar tegelijk. Want hoe bouw je iets nieuws terwijl je eert wat was? Misschien is het antwoord simpelweg bewust zijn van deze verandering: beseffen dat dit gebeurt en jezelf de ruimte geven voor alles wat erbij komt kijken. De blijdschap, de spanning, het verlangen en dat melancholische gevoel.

Hoe dieper ik in het proces stap, hoe meer ik voel dat trouwen niet draait om één dag of een prachtig feest, maar om een diepe verschuiving. Het dwingt je om stil te staan bij je eigen patronen, je angsten en je verwachtingen. Welke overtuigingen heb ik meegekregen over liefde en relaties? Wat betekent het voor mij om een vrouw, een echtgenoot te zijn? Hoeveel van mijn eigen ouderschap wordt nu al beïnvloed door hoe ik zelf ben opgegroeid? Trouwen blijkt een spiegel te zijn, een moment waarop je niet alleen je liefde bezegelt, maar ook je eigen geschiedenis onder ogen ziet.

Voordat je trouwt, komen er ineens bepaalde gesprekken en uitgesproken verwachtingen op je pad. Zo kozen wij ervoor om ons huwelijk in een intieme kring te vieren, een beslissing die niet voor iedereen makkelijk was. Toch hebben we ons uiterste best gedaan om onze dierbaren hierin mee te nemen, onder andere met een prachtig verlovingsfeest waarin iedereen zich gezien en gewaardeerd voelde. En ook in andere momenten merken we dat dingen die vroeger onuitgesproken bleven in onze familiesystemen, worden nu gedeeld. Misschien is dat wel de essentie van deze reis: vanuit liefde een ruimte creëren waarin we leren uit te spreken wat écht belangrijk voor ons is als stel.

Nu we bijna een jaar verloofd zijn begin ik dus te begrijpen waarom dit een rite of passage wordt genoemd en niet iedereen trouwen uiteindelijk leuk vindt. Je wordt niet zomaar man en vrouw: je beweegt door diepere lagen van jezelf heen, je laat los wat niet meer dient en maakt ruimte voor iets wat groter is dan jezelf. Je moet regelmatig ”schijt” hebben aan andermans verwachtingen. De jurk kopen waar jij je mooi in voelt, de locatie kiezen die bij jullie als stel past, de verwachtingen uitspreken die jij hebt om een leuke dag te hebben op je bruiloft. En vooral: jezelf toestaan om je eigen pad te volgen, ook als dat betekent dat je anderen teleurstelt.

Toch is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe vaak zeggen bruiden niet ‘ja’ tegen gasten met wie ze geen klik hebben, alleen om de lieve vrede te bewaren? Of juist ‘nee’ omdat ze anders het verwijt krijgen dat ze dan ook anderen moeten uitnodigen? En dan zijn er nog de goedbedoelde adviezen: “Je moet écht je haar opsteken, dat staat klassieker.” Of: “Daar krijg je later spijt van als je het niet doet.” Hoe diep zijn deze verwachtingen geworteld? Hoeveel generaties voor ons hebben hetzelfde gevoeld, dezelfde dilemma’s gehad? Durf jij het aan te kijken en op te ruimen, zodat het pad makkelijker is voor de generaties na jou?

Want voordat je het weet, probeer je iedereen tevreden te stellen: je ouders, schoonouders, vriendinnen, en je tantes die je maar één keer per jaar spreekt. Je vergeet zo bijna dat deze dag om jullie als bruidspaar draait. Het vraagt moed om los te breken van al die verwachtingen en écht te kiezen voor wat jij en je partner willen. Toch is die keuze belangrijk, want het is jullie eerste test: hoe ver laat je anderen over je grenzen gaan? En hoe ga je straks, als je een gezin vormt en bijvoorbeeld een pasgeboren baby’tje hebt, om met al die meningen en ongevraagde adviezen? Het nu goed neerzetten van deze grenzen en wensen is de basis waarop jullie relatie zal voortbouwen: de kracht om samen keuzes te maken en elkaars rug te hebben, om samen een eenheid te vormen.

Wat mij betreft, is onze liefdestest in ieder geval geslaagd, zo heb ik ook in deze overgang heel bewust besloten dat ik mijn achternaam traditioneel wil veranderen. Een naam die ik altijd met trots heb gedragen, mag nu plaats maken voor de achternaam van Arshia. En hoe bijzonder is het dat onze namen dezelfde betekenis dragen? Foroughi betekent ‘licht’, en Luckhardt staat voor ‘licht’ en ‘sterk’ in het oud Germaans. Door ‘sterk’ los te laten, voelt het alsof ik symbolisch de beweging maak van “ik red me wel” naar “ik laat me dragen.” Alsof onze twee namen samensmelten in één reis, in één nieuw begin. Alsof het lot ons altijd al samen wilde brengen, en dat nu officieel wordt bezegeld.

En met de dag groeit het besef hoe heilig het huwelijk eigenlijk is. Het is de basis van een leven samen, van een diepere liefde die niet alleen draait om wat we voelen, maar vooral om wat we bewust kiezen. Elke dag weer opnieuw richting deze bijzondere dag.

En misschien maakt dát het wel de mooiste dag die er is. Het is de dag waar al het kiezen voor elkaar zichtbaar samen komt en je nog één keer benadrukt: ”Ja, dit is wat ik wil met én voor jou.”