“Ik heb al mijn oude vrienden weggedaan, omdat zij mijn nieuwe manier van denken niet begrijpen.” Terwijl ze dit zegt, zie ik een kwetsbaar klein meisje dat alle verbindingen heeft verbroken, gedreven door een verhaal dat zich in haar innerlijke wereld afspeelt. Laten we eerlijk zijn: liefde is liefde, en dat komt in veel verschillende vormen. Een bewust mens kan met iedereen verbinding ervaren. Wat werkelijk is veranderd, is niet de liefde of de relaties zelf, maar de emoties en het verhaal die ze heeft opgebouwd in deze verbindingen. Het is vaak gemakkelijker om uit verbinding te stappen en te zeggen dat je verder bent, dan die emoties en verhalen onder ogen te komen.

GEVANGEN EMOTIES DIE ZICHZELF VOEDEN

Het antwoord op: ‘’Wat voel ik nou écht?” ligt dan ook vaak verborgen in onze emotionele wereld in plaats van in de verhalen die we onszelf vertellen. En is – vind ik – de sleutel tot jezelf beter leren begrijpen en hoe we ons leven beleven. We zijn geneigd onze emoties weg te drukken, te negeren of voor onszelf te houden, in de hoop dat ze vanzelf verdwijnen of dat onze omgeving het vanzelf spontaan ‘’ ziet’’. Maar de waarheid is dat wat onuitgesproken en onderdrukt blijft nooit zomaar verdwijnt. Deze emoties worden als het ware levend begraven, onder de oppervlakte van ons bewustzijn. Wat we onderdrukken, vindt altijd een manier om later weer naar boven te komen, vaak op onverwachte en lelijkere manieren. En wat je niet uit, blijft tot die tijd alleen zichtbaar in jouw innerlijke wereld.

De emoties die je weggestopt worden gevoed met de gedachtes die je hebt en dragen bij aan het verhaal dat je jezelf blijft vertellen. Dit verhaal kan een web worden van bijkomende emoties, die de échte onderliggende emotie ondersneeuwen; dit is vaak een emotie die je als kind nooit mocht uiten en die je dus wilt vermijden. Door helemaal te verdrinken in je gedachten en het verhaal dat je ervan maakt, vergeet je dat jouw innerlijke wereld onzichtbaar is voor de buitenwereld. Je kunt gedachten hebben zoals: “Zie je wel, niemand begrijpt mij echt.” Of ‘’Niemand is er voor mij.’’ En langzaam begin je te geloven dat dat waar is, want het voelt ook zo. Hoe meer jij je emoties onderdrukt en je innerlijke wereld voor je houdt, hoe minder de mensen om je heen kunnen begrijpen wat er werkelijk in je omgaat en hoe meer het verhaal dat je jezelf verteld groeit. Want hoe kunnen zij je innerlijke strijd kennen als jij je ware gevoelens niet deelt?

LEVEN IN EEN ONZICHTBARE WERELD

Zo ontstaat er een onzichtbare wereld die je voor jezelf houdt en die heel eenzaam kan aanvoelen. Een wereld waarin jij je emoties diep wegstopt, maar waarin diezelfde emoties uiteindelijk je gedrag, je energie en je relaties beïnvloeden. De mensen om je heen kunnen namelijk niet zien wat jij doormaakt; ze kunnen niet weten wat je voelt als je het niet laat zien en er niet over praat. Dit creëert een kloof tussen wat jij van binnen ervaart en wat de buitenwereld van je ziet. Het wordt jouw verborgen realiteit, een wereld waarin je gevoelens en gedachten zwaarder en ingewikkelder worden, simpelweg omdat je ze niet durft te erkennen of te delen. Het is een zwaarte die jou ver van jezelf en een open hart weghoudt. 

DE VERSLAVING AAN ‘DIEPGANG’

En in de spirituele wereld ga je dan, als je pech hebt, steeds meer waarde hechten aan mensen die alleen maar de ‘diepgang’ met je willen. Je denkt dan dat je je ‘’ Tribe’ hebt gevonden, maar in werkelijkheid geef je gewoon iemand anders de sleutel tot jouw onderbewustzijn zodat je er zelf niet naar hoeft af te dalen. Het is dan net alsof je een huisfeestje geeft in je kelder en zelf lekker op de bank blijft zitten in de woonkamer. Vergeet niet dat je zelf ook naar de kelder moet, anders ben je alleen maar de gast op je eigen innerlijke feest! En voel je je elke keer leeg en onvervuld als het feestje voorbij is…

Goed, genoeg over het afdalen naar je échte onderliggende emoties. Naast het uitdrukken van je emoties, is het belangrijk dat je leert om uit de verhalen te stappen die jouw innerlijke wereld vormen. Anders wordt jouw innerlijke wereld, jouw realiteit. Vaak helpt het al om ‘s ochtends of ’s avonds in je dagboek te schrijven en te reflecteren op de mate waarin je je identificeert met een verhaal of emotie. Het zijn dit soort kleine rituelen die je helpen om verbinding te maken met jezelf. Wanneer je zacht en begripvol naar jezelf kunt zijn, en de verhalen die je creëert, kunt begrijpen zonder je ermee te identificeren, zelfs als de emoties te intens voelen, begint er vanzelf een transformatie. Het helpt mij altijd om mezelf af te vragen wat gebeurt er feitelijk: Los van de emotie, los van het verhaal, in het hier-en-nu. Wat gebeurt er als ik mijn ‘neutrale’ bril opzet en observeer? Er valt zo’n rust over je heen wanneer je dit leert! Want er is altijd wel een verhaal of emotie die je de overhand kan laten hebben om uit het hier-en-nu te stappen en jezelf en het leven veel te zwaar of serieus te nemen.

GROEIEN DOOR NIEUWSGIERIGHEID

En ben je dan, als je je emoties goed kunt uiten en die verhalen die je jezelf verteld doorziet, altijd gelukkig? Om heel eerlijk te zijn? Nee, niet altijd. Maar wat ik wel ben, is nieuwsgierig: nieuwsgierig naar mijn verdriet en nieuwsgierig naar mijn vreugde. Elke dag voelt als een ontdekkingstocht, een uitnodiging om te voelen en te ervaren wat het leven ons biedt. Ik sta open voor de mooie momenten, maar ook voor de uitdagingen die op mijn pad komen. Deze nieuwsgierigheid stelt me in staat om het leven in al zijn facetten te omarmen.

Voor mij schuilt er namelijk iets fascinerends in verdriet: het is een kans om af te dalen naar de diepere lagen van mijn emotionele wereld en te groeien. Het leven kan soms zo intens of rijk zijn dat ik me nooit wil laten overtuigen dat ik geen sombere momenten mag hebben. Ik wil niet wegvluchten van de pijn of mijn blijdschap verdoezelen, omdat het met iemand anders misschien minder goed gaat. Dat gevoel van ‘gezonde schuld’ pak ik dan maar gewoon. Ik omarm elke les die voortkomt uit elke emotie, want ze zijn allemaal waardevol, zelfs de moeilijkste.

Dus nee, ik ben niet altijd gelukkig, en dat vind ik helemaal niet erg. Want het zou betekenen dat ik een deel van het leven en haar kwetsbaarheid zou missen. Ik wil het omarmen zowel het licht en het donker, want mijn uiteindelijke doel is niet alleen gelukkig zijn, maar vooral authentiek en vol leven.

Dus wat zoek je werkelijk in dit leven? Ben je oprecht bezig met het omarmen van al je emoties, of ben je onbewust gevangen geraakt in de illusie dat je altijd gelukkig moet zijn?  Wanneer komt volgens jou het moment dat je kunt genieten van het huidige moment, zonder jezelf voortdurend te vergelijken met een toekomst, relatie of bewustzijn dat ‘beter’ zou moeten zijn?

Zo vraag ik mezelf regelmatig af: Wil ik mijn leven besteden aan het najagen van mijn idealen of kan ik ruimte maken voor de rust en vreugde die al aanwezig zijn? Het is in die acceptatie van wat is en was, dat ik de echte rijkdom van het leven ervaar.