Rond de laatste volle maan werd ik s’ochtends wakker en voelde plots alles anders. Na maanden hard werken en de tijd nemen voor het verwerken van oud zeer, dacht ik dat er iets groots op me afkwam. Het was een soort opbouwende elektriciteit die me naar een hoogtepunt zou brengen, een groot succes of een grote domper. Maar vanaf die ochtend was alles anders. Het voelde leeg en stil, niet door gebrek aan gedachten, maar door een diep besef dat zomaar ineens in mijn lichaam ‘klikte’. Niets leek opeens nog belangrijker dan het moment zelf. Ik besefte ineens op diepere lagen weer waarom ik voor dit leven op Sardinië had gekozen: om te ademen, te lachen, te genieten van de natuur, en te doen wat me blij maakt. Niets meer en niets minder.

We werken soms toe naar iets groots, iets ingewikkelds, iets spiritueels dat ons uit de dagelijkse sleur haalt. Iets wat ons bestaan groot van betekenis maakt. En dan is het gewoon grappig (en ja, ook ronduit irritant) hoe sommige van de meest waardevolle levenslessen zo belachelijk simpel zijn. Ze zijn altijd om je heen, altijd voor de hand liggend, maar we zien ze niet als we zoeken naar diepzinnige antwoorden.

Hiervoor was de kracht van verstilling nodig. Even stoppen, ademhalen, stil staan voordat je de automatische piloot aanzet en weer in je dagelijkse sleur terechtkomt. Dit is zonder twijfel vaak de sleutel tot echte verandering, en het klinkt zoveel eenvoudiger dan het eigenlijk is.

OORVERDOVEND STIL

Een paar jaar geleden heb ik de kracht van het verstillen ook ervaren. Ik had namelijk een zware burn-out. Terwijl ik letterlijk tegen de muren opliep, elke week overuren maakte, avonddiensten draaide en ondertussen kapot ging van binnen omdat een familielid op de intensive care lag in een kunstmatige coma, kreeg ik geen steun of erkenning van mijn werkgever.

Mijn lichaam was uitgeput, mijn geest leeg, en toch bleef ik doorgaan, omdat ik dacht dat ik geen andere keuze had. Maar op een gegeven moment kon ik niet meer. Ik zat thuis met clusterhoofdpijnen. Het werd letterlijk zwart voor mijn ogen, het licht ging uit. Dit was zo eng dat ik ook echt bang was om dood te gaan. Ik had in mijn ogen geen andere keuze meer dan per direct bij mijn oude werk te stoppen.

En toen begon het Corona tijdperk. Ik had ineens helemaal geen sociale verplichtingen, geen werkdruk, geen gebruikelijke afleiding die mijn dagen vulde. En wat er toen op me af kwam, was onverwacht: schaamte, verveling, onrust, en het meest verrassende van alles… een diep gevoel van vrede.

BEWUST KEUZE VANUIT STILTE

Die levensles heeft mij natuurlijk ontzettend veel geleerd. Ik ben werkgeluk heel erg serieus gaan nemen. En toch, terwijl ik mijn droomleven nu leef, maak ik ook nu bewust de keuze om te verstillen. Dit keer vanuit een diepe innerlijke stilte. Om echt vanuit het droomleven dat ik leid de keuze te maken: Hoe wil ik deze tijd doorbrengen? Hoe wil ik omgaan met de gevoelens die opkomen? Welke verhalen wil ik blijven herhalen, en welke ben ik bereid los te laten?

En daarin leer ik steeds opnieuw nieuwe dingen over mezelf. In plaats van de onrust die ik had verwacht door te verstillen, vind ik steeds nieuwe lagen van vrede. Het is alsof ik mijn innerlijke chaos eindelijk omarm, zonder te proberen het te controleren of te verbergen met creëren voor mijn bedrijf of het dienen van anderen. Dit is misschien wel het begin van grote verandering voor mezelf. In plaats van in een automatisch patroon van reageren te stappen, kies ik voor aanwezig zijn, met aandacht voor wat er gebeurt in mijn lichaam en geest en wat er gebeurt in de prachtige natuur om me heen.

Ik merk bij mezelf op dat hoe vaker ik het verstillen toepas, hoe sneller het me opvalt wanneer ik in chaos zit. Het wordt steeds gemakkelijker om me bewust te worden van momenten waarop ik weer vastzit in de drukte van de dag, en ik kan dan sneller terugkeren naar die stilte. Het lijkt wel alsof het vermogen om op de pauze knop te drukken steeds sterker wordt, zodat ik sneller kan herstellen van drukte en opnieuw in het moment kan zijn.

DE VERLEIDING VAN DRUKTE

Tijdens de coronaperiode hebben we de verstilling omarmd door een camper te kopen en daarin te gaan wonen (Kijktip: Wij zitten in de aflevering van ‘Doe alsof je thuis bent’ seizoen 2, aflevering 6 op NPO.nl). Na een tijd bij de dierenkliniek van mijn beste vriendin te hebben gewerkt, besloot ik mijn eigen bedrijf, Reizende Ziel, op te starten. Langzaam maar zeker begon mijn agenda weer voller te raken, en het leven leek zijn oude ritme terug te vinden.

Het afgelopen jaar draaide om het ondersteunen van anderen, waardoor ik weinig stilstond bij wat ik zelf allemaal bereikt had. Steeds meer zat ik in heel veel verhalen, behalve die van mezelf. Langzaam aan ben ik steeds weer wat meer uurtjes gaan werken bij de dierenkliniek in een nieuwe vorm, meer in lijn met mijn geluk.

En na een periode van verstillen voel ik dat het straks tijd is om anders in beweging te komen. Ik wil vanuit een andere plek gaan zenden: het plezier en de wens om te geven.

Het is namelijk zo gemakkelijk om opgeslokt te worden door de drukte van het leven of het willen helpen van anderen. De verhalen van ‘meer, meer, meer’ vertellen ons dat we altijd in beweging moeten zijn en altijd en eeuwig nuttig moeten zijn. Maar soms is de grootste actie, niet de actie zelf maar de kracht om te verstillen. Om de drukte te onderbreken en de stilte te omarmen. Want in die stilte, wanneer je echt aanwezig bent bij jezelf, hoor je alle antwoorden op je verlangens.

Vanaf nu neem ik, wanneer ik merk dat ik altijd maar nuttig bezig wil zijn, even vrij van mijn werk of bedrijf om te reflecteren op wat nog klopt. En in te checken of ik soms ergens voor aan het vluchten ben. Kies jij regelmatig bewust voor verstilling? Wees nieuwsgierig naar wat je ontdekt en kies daarna hoe je verder wilt gaan.