Waar begin je als alles tegelijk lijkt te veranderen? De afgelopen week stond voor mij in het teken van een razendsnelle transformatie. Als iemand met het transformatiekanaal volgens Human Design zijn veranderingen in mijn binnenwereld intens en snel. Wat bij een ander jaren kan duren, lijkt bij mij in enkele dagen te gebeuren.

Vorige week was er dat moment waarop alles ‘klikte.’ Mijn jaartraining Draagkracht kreeg overal enthousiaste reacties en in eerste instantie kreeg ik van iedereen een ‘ja’, maar ineens doken er persoonlijke wensen op. Mensen wilden wel mij, maar niet alles van de jaartraining. Iedereen had een andere behoefte. Het trok me energetisch leeg. Want als iemand met een sterke visie verlies ik mezelf volledig wanneer ik dien zonder mezelf te dienen. Het thema zelfzorg werd ook nog eens keihard geactiveerd met de super volle maan. En ineens was daar alleen nog maar mijn innerlijke hermit. Het werd oorverdovend stil, weg verlangens, weg gedachtes, weg gevoelens. Alles waar ik naartoe had gewerkt voelde leeg. Ik moest tot stilstand komen om weer overzicht te krijgen. Dus ik moest alles loslaten om eerst mezelf weer te dienen en daarna pas de ander.

Met de energie van de volle maan voelde ik me compleet teruggeworpen op mezelf. De hermit in mij kwam naar voren. Plots had ik geen ruimte meer om anderen te helpen, maar vooral de behoefte om te reflecteren: Wat heeft het werk dat ik doe mij gebracht? Wat heeft het mij gekost? Werken met mensen is prachtig, maar het heeft ook zijn prijs. Hoe leef ik mijn eigen verhaal als ik constant bezig ben met dat van anderen?

HERMIT EN ROLMODEL 6/2
De afgelopen jaren heeft het rolmodel in mij een podium gekregen, terwijl de hermit naar de achtergrond verdween. Het constante delen en zichtbaar zijn, zelfs in mijn meest authentieke rol, heeft een deel van mijn privacy en creativiteit weggeduwd. Ik verloor mezelf niet volledig, maar mijn leven werd ingekaderd door hoe ik mezelf naar buiten toe presenteerde. Ik deelde alleen de delen van mijn authentieke zelf die ik wilde laten zien en die andere delen hield ik voor mezelf en de mensen die dicht bij mij stonden.

Ik merkte het in kleine dingen. Het bewust niet delen van een wijntje op Instagram, omdat het niet zou passen bij het beeld van de spirituele mentor of medicijnvrouw die ik had neergezet. Maar ondertussen groeide het verlangen het hele spectrum van wie ik ben en alles wat mij blij maakt te omarmen. Die interne frictie groeide. Mijn Instagram werd het perfect plaatje en tegelijkertijd een veel te strakke jas, zo eentje waar je je in wurmt, terwijl je denkt: Hier pas ik echt niet helemaal in, maar hij staat wel mooi.

BEHOEFTE AAN VEILIGHEID
De afgelopen weken heb ik veel losgelaten in mijn relaties, omdat ik sterk de behoefte voelde om naar binnen te keren en te reflecteren op wat ik nu echt heb. Ik verlangde naar veiligheid, wat soms pijnlijk was om te erkennen. Zo besloot ik een vriendin los te laten, een moeilijke maar eerlijke keuze. Ondanks gesprekken merkte ik dat ik meer investeerde dan ik terugkreeg. Ik werkte hard aan mezelf en stond open voor verbinding, terwijl zij vaak in haar eigen verhaal bleef. Ik was altijd het klankbord, de spiegel, degene die altijd begreep.

De afgelopen jaren heb ik mogen zien hoe veel spirituele mensen leven vanuit hun ‘ik’. En dat begrijp ik, want die ‘ik’ is vaak lang onderdrukt geweest en verlangt ernaar eindelijk ruimte in te nemen. Maar wat ik ook zie, is dat dat ‘ik’ soms groter wordt dan het ‘wij’. Dat er weinig ruimte overblijft voor wederkerigheid: voor écht luisteren, voor geven én ontvangen. En in mijn hart voel ik zo’n diep verlangen naar veilige hechting, naar oprechte relaties waarin ‘wij’ centraal staat.

Tijdens deze transformatie heb ik dus eindelijk de knoop doorgehakt met die vriendin. De koek was op, al durfde ik dat lange tijd niet aan mezelf toe te geven. Telkens hield ik een deur op een kier omdat er wel liefde was maar er niks veranderde. Nu zag ik in dat ik daarmee mezelf tekortdeed.

Toen ik de deur definitief sloot, overspoelde me een onverwacht mengsel van verdriet en opluchting… Ik moest mezelf recht in de spiegel in mijn ogen aankijken en zeggen: Je mag dit loslaten. Je mag voor jezelf kiezen. Wat een bevrijding en wat een verlies. Het maakt best wat los, en dat is precies zoals het hoort. Want wanneer ik terugkijk op de mensen die ik liefhad, besef ik dat liefde alleen niet altijd voldoende is. En dat elk einde van een relatie, altijd het begin is van een betere relatie met jezelf.

HET MASKER VAN SOCIAL MEDIA
Nu ik mijn masker eindelijk heb laten vallen, zie ik ook nog beter hoe nep Instagram eigenlijk is. Huur een stylist, trek kleding aan die je absoluut niet dagelijks aan zou doen, maak een foto om indruk te maken, en verzin een verhaaltje waarin je de ander raakt, maar dat stiekem eigenlijk alleen over jouw aanbod gaat. Maar waar blijft het échte verhaal? JOUW verhaal, als mens, niet als ondernemer. Ik zie die echte verhalen steeds minder, en ik deed er zelf onbewust ook aan mee.

Waarom vertellen we niet meer gewoon wie we echt zijn? Wat jij écht denkt en voelt? Wat echte mensen overkomt? Maar nee, in plaats daarvan… twee herkenbare regels uit je leven en een aanbod. Want ja, als ondernemer ben jij je bedrijf. En als je pech hebt, wordt je bedrijf niet jij, maar jij wordt je bedrijf.

Deze reflectie schrijf ik niet om te oordelen, maar om eerlijk te zijn. Misschien zie jij het nu ook. Misschien word jij ook uitgenodigd om het perfecte plaatje los te laten en echt jezelf te laten zien. Zonder de druk van verwachtingen of het idee dat je altijd iets moet bewijzen. Jij die gek danst, die domme grapjes maakt, die spontaan uit zijn of haar comfortzone stapt en doet wat het hart je ingeeft, zonder angst voor hoe anderen het zullen interpreteren, omdat je écht diep van binnen ervaart dat jij goed genoeg bent. En dat het hele spectrum van wie je bent magnetisch is naast alle perfectie die er al is. 

EEN VOLGENDE STAP
Mijn transformatie voelt als een nieuw begin. Het is confronterend, maar ook bevrijdend om weer helemaal terug bij mezelf te komen. Soms komt er een overtuiging naar boven dat ik ”terug bij af ben”. Mijn haar is weer in een boblijn, ik draag bloesjes met giletjes en vintage sieraden, net zoals toen ik begon met mijn spirituele reis. En ik leef weer een wat ”simpeler leven”…

Tenminste, het ligt eraan wat je met een “simpel leven” bedoelt. Ik werk vijf dagen per week in een dierenkliniek, help mensen, maar zonder dat alles magisch hoeft te zijn. Terwijl ik dit typ, besef ik hoe belachelijk het klinkt: “simpel leven”. Van het leven in een camper of auto met daktent naar een appartement met zeezicht in Sardinië, mijn leven als Thirza is allesbehalve simpel. Het zit vol wendingen, avonturen en “toevalligheden”. Ik voel me nog steeds helemaal in mijn element, misschien wel completer dan ooit.

Het is raar maar waar, maar ik mag er echt meer om leren gaan dat het gaat vaak beter met mij dan met anderen. En dat is niet iets waar ik continue meer wat mee hoef. Ik hoef andermans gevoelens ook niet op te lossen. Ik gun mezelf in deze fase van mijn leven dat ik volledig mag genieten van mijn leven, ik heb er tenslotte knetterhard voor gewerkt om te staan waar ik nu sta.

Toen het eindelijk supergoed met me ging, gebruikte ik mijn volle glas om ook in andermans glas te schenken. Maar in dit nieuwe hoofdstuk mag ik zelf dat volle glas eens volledig ervaren zonder er wat mee te hoeven. Het bewonderen, bestuderen. Er eens diep inkijken, ervaren wanneer ik zelf de bodem van het glas raak. Het niet meer willen strooien met of afleiding zoeken van mijn meest magische zelf.

Ik voel steeds vaker dat door simpelweg voort te leven en meer tijd vrij te maken om op mezelf te reflecteren, ik het perfecte rolmodel en de hermit kan zijn. Deze week heeft me laten zien hoe krachtig het is om maskers te laten vallen en ruimte te maken voor wie ik werkelijk ben. Voor nu kies ik ervoor om niet actief uit te reiken, maar in stilte te blijven met mijn diensten. Mocht er iets nieuws ontstaan, dan zal dat dit keer vanzelf opbloeien vanuit het prachtige leven dat ik voluit leef.

Ik nodig jou uit om hetzelfde te doen. Welke delen van jezelf heb je ondergesneeuwd? Welke verhalen passen niet meer bij je? Kies er bewust voor om meer ruimte voor wie je echt bent. Want in die kwetsbaarheid, in die puurheid, ligt de veiligheid in jezelf.