Hoe langer ik hier op het prachtige Sardinië verblijf, hoe meer ik me realiseer dat ik de typische Nederlandse “gezelligheid” wel kan missen. Niet dat ik gezelligheid in het algemeen niet waardeer, maar ik begin een andere invulling te geven aan wat het voor mij betekent.

In Nederland draait gezelligheid vaak om het vermijden van ongemak, het doen wat “hoort” en zorgen dat je geen kritiek krijgt, zelfs als dat betekent dat je gesprekken voert waar je eigenlijk geen zin in hebt. Je gaat naar die verjaardag, nodigt mensen uit die je liever niet ziet, of deelt je partnerproblemen eerder met vrienden dan met je partner zelf. En wanneer je eindelijk weer thuis bent, voel je de opluchting dat je weer normaal kunt ademhalen, maar dan realiseer je je dat er alweer nieuwe sociale verplichtingen op je wachten.⁠

En daar word je weer stiekem boos of passief-agressief van, wat je dan steevast afsluit met de woorden: “Maar ik bedoel het niet vervelend hoor.” Het lijkt wel alsof iedereen een rol speelt in een toneelstuk over sociaal gewenst gedrag, waardoor het uiteindelijk meer om de schijn van gezelligheid gaat dan om echte, oprechte verbinding. En eerlijk? Ik ben er een beetje klaar mee.⁠

Smalltalk over het goede leven

Hier lijkt gezelligheid anders. De gesprekken zijn eenvoudiger, maar ook oprechter. Wat me opvalt, is hoe fijn ik smalltalk begin te vinden. In plaats van in eindeloze discussies verstrikt te raken over wat er mis is met de wereld of met je eigen leven, gaat het hier meer over de kleine dingen die je blij maken.

Een mooi uitzicht, een goed glas wijn, of een onverwachte groet van een onbekende. Mensen zijn hier meer bezig met het delen van momenten van geluk dan met het proberen te analyseren van wat er niet goed gaat. En die momenten van positiviteit… die voelen zoveel beter dan de eindeloze klaagzang die ik vaak in Nederland ervaar. En als je nu denkt: ‘Dan blijf je toch lekker daar?’ Geen zorgen, dat is precies wat we van plan zijn.

We hebben trouwens een geweldige Italiaanse buurman, Andrea die regelmatig met ons praat over de wilde katten die hij eten geeft, over de geschiedenis van het eiland, of over het adembenemende uitzicht. Soms kan zo’n gesprek uren duren vanaf het balkon, en het is heerlijk. Het voelt gewoon goed, zonder dat we de hele tijd dingen hoeven te analyseren of te discussiëren over wat er mis is. Het is die eenvoudige, oprechte verbinding die we hier zo waarderen. En we hebben ze meerdere keren per dag, regelmatig met complete vreemden, zelfs in de supermarkt.

Van je af zeiken is niet gezellig

In Nederland zetten we regelmatig een glimlach op en voeren gesprekken die we eigenlijk niet willen voeren. We blijven in relaties die ons niet meer voeden, simpelweg omdat dat “hoort” of omdat we zo snel mogelijk ”huisje, boompje, beestje” willen afvinken om aan de sociale norm te voldoen.

Het is soms pijnlijk om te erkennen dat ik onbewust meedoe aan iets wat ik liever zou vermijden. Ondanks mijn bereidheid altijd voor anderen klaar te staan, voel ik steeds vaker dat de energie die ik krijg eenzijdig is, zwaar en gevuld met negativiteit. Die typische uitlaatklep, het ”je ei kwijt kunnen’’. Het is schrijnend om te realiseren hoe vaak ik hierin terechtkom, maar het is ook een les. Want ik zie nu in dat ik zelf degene ben die dit heeft toegelaten door altijd maar beschikbaar te zijn voor het afladen van andermans negatieve energie. Het is tijd om mijn grenzen te bewaken, om weer ruimte te maken voor positieve energie en de simpele mooie dingen.

Hier op het eiland heb ik geleerd om werkelijk volledig in mijn eigen energie te staan, te beseffen dat ik niet altijd voor iedereen beschikbaar hoef te zijn, vooral niet wanneer het ten koste gaat van mijn eigen gemoedstoestand. Ik heb geleerd dat ik alleen aanwezig kan zijn voor anderen wanneer ik die ruimte ook daadwerkelijk voel. We zijn tenslotte volwassenen, en hoewel ik de liefde in me heb om voor iedereen te willen zorgen, besef ik steeds meer dat het belangrijk is dat iedereen zelf de verantwoordelijkheid draagt voor emotionele volwassenheid. Het is een kwestie van weten wanneer het te laten zijn.

Eenvoudig gezelliger

Wat ik hier op Sardinië ook leer, is dat het leven niet altijd zo ingewikkeld hoeft te zijn. Natuurlijk zijn er momenten voor diepe gesprekken, voor reflectie, en voor het aangaan van moeilijke onderwerpen. Maar deze momenten hoeven niet de norm te zijn en kunnen ook prima tussen mij, mezelf of mijn partner zijn.

Wat ik hier merk, is dat mensen meer gericht zijn op het waarderen van wat er wél is, in plaats van eindeloos te blijven hangen in wat er ontbreekt. Het lijkt wel alsof het leven hier draait om het vinden van balans, om het zoeken naar die kleine momenten van geluk, in plaats van te blijven vastzitten in negativiteit.

En dat is precies wat ik wil meenemen: de eenvoud van het moment. Dat hoeft niet altijd groots of diep te zijn, maar juist het kleine, eenvoudige kan enorm voedend zijn. Of dat nu een goed gesprek is over een kat die door de tuin scharrelt, of het gewoon samen zijn.

Vrij van verplichtingen, vol van liefde

Ik kies ervoor om niet meer mee te doen aan de Nederlandse versie van gezelligheid. Ik kies voor oprechtheid, voor lichtheid, en voor het vieren van de kleine dingen. Ik wil gesprekken voeren die mij iets brengen, vriendschappen op manieren onderhouden die mij voeden, en mezelf omarmen in een manier van leven die niet alleen maar draait om verplichtingen, maar om het kiezen voor wat écht goed voelt. En ik realiseer me dat dat geen gemakkelijke keuze is, want het vraagt om eerlijkheid en het loslaten van oude patronen. Maar het voelt wel als de juiste volgende stap.

Dus nee, ik ben niet tegen gezelligheid. Ik wil alleen een andere invulling geven aan wat dat voor mij betekent. Een invulling die draait om eerlijkheid, eenvoud, en het zoeken naar wat het leven lichter maakt. Vrij van verplichtingen, vol van liefde. Want dat is wat mij uiteindelijk gelukkig maakt.