Samen de taken op het land verdelen, kinderen die elkaar vermaken, talenten die elkaar aanvullen en samen de droom realiseren: De meeste mensen die ‘spiritueel’ zijn willen in een community wonen. De quote ‘’It takes a Village to raise a Child’’ vliegt je om je oren in de gemiddelde spiri-wiri setting van Tiny house villages tot retreate boerderijen. 

Een paar jaar geleden deelde ik deze droom nog. Ook ik wilde een stuk uitgedroogd land in Portugal kopen voor een habbekrats, waar dan de mensen die ik leuk vond dan een huisje of caravan op konden zetten. Toch kwam ik eenmaal door Portugal reizend terwijl ik alle opties afging, tot de conclusie dat het -voor mij – een regelrechte nachtmerrie was. De zwaarte van het leven in een community, alles met je handen van de grond af aan op bouwen en het ‘voor altijd’ met mensen die geen bloed van je zijn moeten kunnen uitzingen greep mij naar de keel. Helemaal in tijden van droogte, natuurrampen en familiedrama’s. Dus ik begon mij af te vragen: Wat is community eigenlijk voor mij?

UITREIKEN EN ONTVANGEN

Jarenlang heb ik moeite gehad met uitreiken, omdat ik bang was dat het toch niet beantwoord zou worden. In mijn familiesysteem lag de nadruk op een sterk individu worden: Ben je ziek? Kom maar naar huis als het echt niet gaat. Gek genoeg stopte mijn verlangen naar een community toen ik aan mezelf en mijn familiesysteem ging werken. Waarom? Mijn verlangen om beantwoord te worden op mijn uit te reiken werd vanuit mijn wortels vervuld. Mijn échte community werd gesterkt: Familie en beste vrienden. En daarna leek ik te ontwaken uit een koortsdroom: Alles wat dat niet was, bleek ruis en afleiding van dat wat echt belangrijk was, namelijk mijn familiesysteem.