‘Oh kut, dit is vet verdacht.’ fluister ik naar Arshia die naast mij staat. Beiden schieten we in een lachstuip. Ons hondje Meis loopt los, kwispelend door de douane terwijl ik mijn spullen op de band leg. Ik kan een harde schaterlach niet onderdrukken.

‘Ja, shit!’ antwoord Arshia terwijl hij met een zwiep ons hondje van 6 kilo van de grond plukt. ‘Sorry’ stamelt hij naar de douane.

Maar het is al te laat: De douane pakt een apparaatje en scant ons hondje, op drugs wel niet te verstaan. Haar pootjes en oortjes worden zorgvuldig afgenomen met een apparaat en met een bliep is het resultaat negatief. Lachend zetten we ons hondje weer op de grond en loopt ze los het vliegveld van Madeira in terwijl iedere medewerker stopt om haar te aaien.

Wie had gedacht dat we op deze plek zouden belanden tijdens onze reis door Europa? In dat moment kon ik echt de hele wereld aan. 

Ons plan zonder plan

In oktober vertrok ik samen met Arshia voor de derde keer op rondreis door Europa de zon tegemoet nadat we ons huurhuis hadden opgezegd. Die maand gingen we naar Spanje en Portugal om op nieuw te oriënteren waar we zouden willen wonen. Wij noemen dat altijd liefdevol ons plan zonder plan. De bestemming zonder eindbestemming zeg maar: De zoektocht naar hetgeen wat je niet vind als je zoekt. Dit keer met onze Jeep Patriot, een grote roestvrije bak die ons naar de mooiste en meest verlaten natuurgebieden bracht. Er ging een nieuwe wereld voor ons open tijdens deze reis: Ik voelde namelijk aan alles dat het rooskleurige beeld dat ik in Portugal wilde wonen, een regelrechte illusie was.

De illusie die Portugal heet

Door de rust die ik ervaarde van het continue in de natuur zijn kwam ik er langzaamaan achter dat ik door om te gaan met vrije geesten juist beperkende gedachten had opgedaan. Dat ik cool was als ik met weinig geld een stuk land in Portugal in een hut xof caravan zou gaan wonen. Door het reizen met de Jeep kwamen we dieper in de krochten van Portugal en het besef dat mijn ideale levensstijl – hoe hippie het ook leek – helemaal niet was wat ik dacht, overviel me plotseling. Dus tijdens deze reis rouwde ik: Niet alleen om het beeld dat ik van Portugal had, maar ook om het beeld dat ik van mezelf had. Ik ontdekte dat ik helemaal geen ‘weinig werken en zuinig leven’- hippie was maar eerder iemand die hard werkte en van overvloedig leven hield. Langzaam aan durfde ik weer toe te geven dat ik misschien gewoon hard wilde werken voor een leuk huis in de natuur, geen villa maar misschien wel een zwembad: Een echte droomplek onder de zon, die elke geïnvesteerde cent waard zou zijn.

In de sterren geschreven

Op een idealistische avond hangt er iets in de lucht. We zitten rondom ons zelf gemaakte kampvuur en bekijken de sterren. We zijn klef verliefd, de hondjes dartelen om ons heen totdat ze te moe zijn en in de daktent getild willen worden. We slaan een arm om elkaar heen en kijken naar de sterren. Het is kraakhelder die nacht. ‘Je weet nooit wanneer het de laatste keer is dat we dit zo zien.’ Het is adembenemend en ik spreek uit naar de sterren dat als ik in verwachting ben dat ik een vallende ster wil zien, die nacht zie ik drie vallende sterren terwijl ik praktisch gezien niet eens in verwachting kan zijn. Niet wetende dat ik ook niet in verwachting ben van een kindje maar van een nieuwe levensles en dat het wel degelijk betekend dat morgen ons leven er ineens heel anders uit kan zien.

De man met de hamer

‘Zullen we verder reizen?’ Ik schrik en slik. Arshia voelt het ook denk ik. Er is niks zo heerlijk en tegelijkertijd frustrerend aan dat hij zich net zo snel verveeld als ik. Ook hij ervaart een heimwee maar weet niet waarheen. Hij kijkt mij met zijn grote bruine ogen aan en er verschijnt een grimas op zijn gezicht: ‘Of wil je hier nog iets zien…?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, ik heb het allemaal wel gezien eigenlijk.’ We vertrekken vanuit een diep bospad dat zeker 6 meter diep en hoog is en waar onze Jeep ons steeds opnieuw in en uit trekt vertrekken we omhoog richting Lissabon, tenminste dat denken we…

Geen weg meer terug

Voor dat we goed en wel de Algarve uit zijn, is er geen weg meer terug. Onze Jeep strandt in het meest onmogelijke dorpje wat er is. We wachten bij een soort opvangcentrum voor mensen op de ANWB. Onze hondjes blaffen luid bij wie er langs loopt en we worden vanaf een afstand nauw in de gaten gehouden door de bewoners. Het is een vreemde toestand maar we proberen er gelijk het beste van te maken. Zodra het verlossende woord eruit is dat de ANWB over een uurtje ons komt verlossen gaan we in de auto zitten en zetten we een leuke podcast aan. Als de monteur aankomt geeft hij aan dat het goed mis is, de auto lekt vloeistof uit de versnellingsbak en wil geen meter verder rijden. We stappen in, in de takelwagen met onze hondjes op schoot naast een zak verse zoete aardappelen die hij net bij een plaatselijke boer heeft opgehaald. We moeten er gelijk om lachen, in welke film zijn we eigenlijk beland? We vinden het hilarisch dat wij de hoofdrolspelers zijn in dit gekke verhaal en voelen tegelijkertijd een diep vertrouwen en begeleiding vanuit iets Hogers.

Vluchten of vliegen

Onze verzekeringen doen hun best om ons te helpen waardoor we dezelfde dag nog tijdens het eten van een echte pizza met Coca Cola uit een glazen flesje – the real deal als je het mij vraagt – een super gave Airbnb met een huurauto boeken. Daarna verblijven we een nachtje in Lissabon waar na onze verzekering ons graag naar Amsterdam wil vliegen. Plotseling krijgen we de ingeving dat we met de verzekering het vliegtuig kunnen pakken naar Madeira en dat de verzekering onze terugvlucht dan betaald. De tijd naar de vlucht toe is slopend, ook omdat we alles in orde moeten maken om onze hondjes voor het eerst mee te nemen in het vliegtuig en ik blij ben als alles achter de rug is en we weer kunnen genieten van onze reis. Arshia wil om met de stress om te gaan zijn tijd in Lissabon benutten en op die manier ‘vluchten’ en ik wil alleen maar ‘vluchten’ door te verdwijnen en even niks omdat ik ook aan het werk ben, we vergeten soms dat we een team zijn maar beseffen ons maar al te goed dat dit het pad is met de minste weerstand.

Fuckit list

Een kapotte auto stond achteraf indirect op mijn Bucketlist of in dit geval Fuckit list onder de naam Madeira. En nee, we hebben onze Jeep niet weggedaan na dit avontuur, we zijn het reizen ook niet gaan haten en leven zelfs nog steeds vanuit een rugzak. Het was misschien wel een van de mooiste cadeautjes die ons is overkomen: Na deze reis hebben we tegenslagen nooit meer hetzelfde ervaren en ze gezien als een initiatie voor iets beters. En ik lieg niet als ik zeg dat we het drama met de auto zijn alweer bijna vergeten waren en het walvissen en dolfijnen spotten, de tropische vruchten en te gekke hikes op Madeira nog steeds de overhand hebben.