Veel mensen die zichzelf als ‘spiritueel’ beschouwen, lijken continu van het ene retreat naar het andere te leven. In spirituele kringen hoor je vaak uitspraken als: “Ik moet daar nog aan werken” of “dit helpt me om weer een laagje dieper te gaan.” Het lijkt een eindeloze cyclus van innerlijk werk, waarbij trauma na trauma wordt onderzocht, alsof er geen bodem is en je kunt blijven graven, waarbij je ook een doos van Pandora met oude pijn kunt openen, die je absoluut niet wilt opentrekken.

Ik zie dit nog steeds vaak om me heen gebeuren bij cliënten en het baart me nog steeds zorgen. Telkens weer een nieuw retreat, een ander thema, een ‘diepere laag’ om aan te werken. Het lijkt soms alsof het nooit genoeg is, alsof er altijd iets is dat eerst opgelost moet worden voordat je verlichting of geluk mag ervaren. In plaats van innerlijke rust te vinden, ga je van het ene helingsproces naar het andere, voortdurend bezig met je schaduwkanten. Het wordt bijna een identiteit het altijd bezig zijn met ‘werken aan jezelf’, alsof de pijn, het trauma en de tools en ceremonies die je doet zijn wie jij bent. Wat vaak over het hoofd wordt gezien, is dat ook dit een vorm van verslaving kan zijn. Het steeds weer doorvoelen en analyseren van oude pijn lijkt het doel te worden, in plaats van de weg naar de bevrijding van wat die pijn aan invloed heeft op jouw leven.

DE VERSLAVING AAN HELING
Wist je dat de tijdelijke rush van cortisol en adrenaline die bij het (her)beleven van je pijn vrijkomt, een gevoel van ‘levendigheid’ kan geven? Als je gewend raakt aan die hormonale pieken, kun je zelfs verslaafd raken aan dit gevoel en nog meer pijn en lijden onbewust gaan opzoeken. In mijn ogen is het doorvoelen van emoties slechts een vertrekpunt, bedoeld om daarna verder te gaan met de grootste ceremonie van allemaal: het leven zelf.